Կարոտի լավան ինձ խեղդում է լուռ,

Փնտրում եմ նոր հող, որ կանգնեմ ամուր,

Որ երազները ... փրկօղակ լինեն

Ու ինձ անտեսի ափերը նետեն...

Իսկ թե կապույտը տարածվել փորձի,

Սրտիս պատերը իր շնչով վրձնի,

Մեկ է' չի հասնի հոգուս խորքերին,

Այն անհատակ է ու անչափելի...

Կարոտի լավան դեռ կխեղդի ինձ

Երբեմն այրող, մերթ' պաղ ձեռքերով,

Իսկ ես' հայացքս փախչող անտեսին,

Կապրեմ նոր օրվա անմարմին դողով...