ՍԱՌՑԻ ԳՐԿՈՒՄ

Իմ քայլերի մեջ երբեք չեմ հոգնում,
Երբ ժպիտն եմ քո մտովի հյուսում.
Երբ անգամ չկաս, քեզ հետ եմ կիսում
Իմ հոգնածության ամեն մի բեկում...

Իմ թռիչքները քեզնով են պարպվում,
Երբ ինձ չես պարզում հայացքդ գերող,
Երբ ինձ մտքերիս անդունդից պոկում,
Փայփայում ես քո անուրջով մարող...

Իմ անուրջները երբեք չեն մարում
Անգամ' քո հյուսած սառույցի գրկում.
Ջերմացնում է ինձ մի խենթ մտորում'
Երբևէ դառնալ ժպիտդ թաքուն...

Չկաս։
Աշունը մեղավոր չի։ Նա ջանացել է իր ողջ հմայքով վերակենդանացնել հույզերի այն աշխարհը, որում մենք երջանիկ էինք, որն առատորեն քնքշանքի մետաքս էր հյուսում ու նետում մեր ուսերին։
Աշունը չի ստում։ Ուզու՞մ ես' հարցրու նրան երեկվա կորուստների ու վաղվա հույսերի մասին։ Նա ազնվորեն կներկայացնի այսօրվա ձեռքբերումները, օրվա մեջ եղած ձեռքսեղմումների ու գրկախառնությունների ստույգ հաշիվը. կնկարագրի մի քիչ շիկնելով, մի քիչ համարձակ, բայց ոչ' ստելով։
Աշունը չի հոգնում։ Այ, ես հոգնել եմ մտքով։ Օրերը փախչում են ոտքերիս պատվանդանից։ Ինչ-որ գծեր եմ անընդհատ նկարում անցնող ժամերի չվացուցակում ու վազում դրանց հետևից։ Հետո չեմ ուշաթափվում, բայց զգում եմ, թե որքան են այդ վազքից կաղում իմ երազները, իմ խենթ մտքերը։ Մինչդեռ, աշունը հրամայում է' խենթացի՜ր։ Ինչպե՞ս։

Մեղավո՜ր եմ, որ չկաս...
Աշունը միշտ էլ գույների խաղով կենդանի է պահել այն աշխարհը, որում երազի մետաքսը երջանկություն է հաղորդել մեզ...Իսկ մենք աշնան հեռացող տաքության նման դանդաղ ընդհատվել ենք, մեզ հարազատ գունապնակը տրոհել ու փոշիացրել ենք անտեսանելի այն պարանը, որը երկու բևեռ կապում էր միմյանց...Պարանն այդ չկա։

Ձմռանը կգա՞ս...

Աշունը շոյում է վարսերս...շոյում իր շիկացած հայացքով...
Սառը տրամաբանությամբ անգամ չեմ կարողանում կոտրել այն ապակեպատ տարածքը, որում վաղուց շնչահեղձ եմ լինում...
Աշունը որքան էլ փորձի մխիթարել իր վարսերի կենսատու խաբկանքով, ամեն անգամ ինչ-որ բան պակասեցնում է, խլում ինձանից...Իսկ հետո...սփոփում շոյանքով...
Երկնքից կախվել են կարոտի կապույտ ստեղները...Աշունը չի հասցրել փոխել դրանց գույները...բայց ջանացել է այնքան հույզեր ներարկել օդի մեջ, որ կապույտը մեկից քարացել, ապակի՜ է դարձել...

Ապակեպատ կարոտ...երբ անզոր ես դիպչել, գրկել, զգալ...երբ մարդկային բոլոր զգայարաններից գործում է միայն մեկը' տեսողականը...երբ վեցերորդն այլևս իրեն չի՜ արդարացնում...Աշունը չի հասկանա, թե ինչ է դա...ձմեռը գուցե մի պահ զգա, գարունը՝ փորձի թարգմանել, ամառը՝ յուրովի վերծանել...Չկա մեկ այլ եղանակ, որը պարզապես կարողանա այն փշրել...

Աշունը շոյում է ինչ-որ մեկի շիկացած վարսերը...շոյում իր կապտած հայացքով...

ԳՈՒՑԵ...

Գուցե վարանել եմ, գուցե ուշացել եմ,
Բայց ուրիշի ճամփան փակել ես չեմ փորձել։

Գուցե սայթաքել եմ, հետո էլ՝ վազել եմ,
Բայց դրանից հոգիս ավելի է կոփվել։

Գուցե անրջել եմ, մի քիչ էլ՝ թևել եմ,
Բայց չեմ կտրել երբեք ես ոչ մեկի թևեր։

Գուցե թույլ եմ եղել և արցունք եմ հեղել,
Բայց դրանից երբեք ուրիշին չեմ նեղել։

Գուցե "ճիշտ" չեմ ապրել, չեմ ապրել այլոց պես,
Բայց խղճիս հետ կարծես թե հաշտ եմ եղել ես։

Գուցե փորձեք դատել, փորձեք իմ տեղ ապրել,
Բայց... կարո՞ղ եք իմ չափ դուք երջանիկ լինել։

Աշունը եկավ։ Նա ամեն անգամ էլ գալիս է՝ անկախ մեր սպասումներից ու հույզերից։ Եկավ՝ կարդալու հոգուս օրագիրը։ Չեմ կարող այն բանալ ոչ ոքի, բայց աշնանը...կարող եմ։
Կաթիլները, որով համտեսեցի աշնան տխրությունը, այդքան էլ սարսափելի չէին. անգամ շոշափեցի իրականի դառնն ու հաճելին։
Գույները, որոնք զարդարել են անցորդներից արդեն հոգնած ճեմուղին, նույնիսկ ապշեցնելու չափ գեղեցիկ են ու ճշմարիտ։
Օրն այլևս չի կաղում, օդը լի է թարմությամբ ու խոստումներով։ Շատացել է լույսը. դեղինի խմորումը երկնքից հեքիաթ է մանում...այն հեքիաթը, որին տենչում է ամռան հեղձուկից հուսախաբ հոգին։

Աշունը կարդում է իրեն այնքա՜ն հասկանալի նոտաներով գրված հոգու օրագիրը։ Աշունը չի՜ հոգնում, նրա հուշամատյանում աշխարհի ամենաթախծոտ, ամենալուսավոր ու հուզառատ երգերն են ամփոփված։

Հրաշալի է, որ եկար, աշու՛ն։ Քեզ հետ ոչ միայն կարելի է զրուցել, այլև՝ լռել ու անէանալ քո հեքիաթը մանող խոնավ ճեմուղում։

ՎԵՐՑՐՈՒ...

Իմ երազները տալիս եմ ես քեզ,
Միայն թե դրանց հոգին չհանես.
Նրանց ռունգերում ապրում է մեծ սեր,
Քնքշանքը կողքից անգամ կսազեր...

Երկնքից կախվեց աստղ, թե՞ արև,
Սրտաչափ մոտիկ, հարազատ այնպես.
(Անգութ օրենքը կյանքի թող բեկվեր,
Թող իմ ափերու՜մ անհոգ նա լիներ):

Իմ երազները վերցրե՞լ ես արդեն.
Հոգի՛ս, դրանց հետ զգույշ կվարվես,
Իսկ երբ քո սրտին էլ խինդ չբերեն՝
Լուսնին կհանձնես, նա ՏԵՐ է կարծես:

ԼՈՒՍԻՆԸ

Ավարտվեց օրը. լուսինը չկա
(Ո՞վ է գողացել ժպիտը նրա)...
Որքան էլ հոգին պաղ տեսքից դողա,
Անհագ տենչում է մի հայացքի նա։

Ընդհատվեց լույսը. օրը կժպտա՞,
Երբ մութից կախված երազներն են թաց.
Գուցե աստղե՜րը օգնության փութան,
Իրենց աչքերի բոցից մի քիչ տան։

Անրջեց օրը. վաղը ՆԱ կգա՞
(Թող որ մի քիչ էլ սրտի հետ խաղա)...
Ժպտաց լուսինը. ուրիշ ելք չկա՝
Հոգու կրակին սառույցն է ծառա։

ՈՉ- ՈՔԻ

Չկարծես, թե պարտվել եմ ես,
Անուժ եմ, աներազ, անսեր.
Որքան էլ փլված համարես,
Կանգուն եմ, կարող եմ թևել։

Չկարծես, թե հաղթել ես ու վերջ,
Տիրել ես մի սրտի ու բանտել.
Որքան էլ շղթաները նեղեն,
Հոգին խենթ ի զորու է ճախրել։

Չկարծես, թե հաղթել եմ ես.
Տենչս չէր քեզ պարտված տեսնել,
Կուզեմ, որ դու կանգուն լինես,
Իսկ ես էլ...թո՜ղ մնամ անթև..

ԸՆԴՀԱՏՎԱԾ ՀԵՔԻԱԹ

Հեքիաթը, որ կորցրեցի քո միջոցով, ինձ հետ է դեռ...Այն գուցե շարունակվեր, եթե դու չընդհատեիր նրա մեղեդին ...
Ես ընտրեցի տառապանքի մեկուսարանն ու ապրեցի քեզնից հեռու, քեզնից անջատ...Դու կառչեցիր քո երազների անուժ թելերից...Քո ընտրությամբ նավաբեկության ենթարկվեց քեզ երբևէ տեսնելու մի կույր անրջանք...

Այդ պահից սկսած ընտրեցի մեկ այլ հեքիաթ՝ քայլել լուսնի հետքերով, զրուցել նրա հետ...Նա հավատարմորեն հսկում է իմ երազների ալեկոծ ուղին, չի ընդհատում ինձ։ Իսկ աստղերը....աստղերը բոցկլտում են իրենց բնակարանից ու խոստանում թաքցնել իմ թաց հույզերը...

Համարձակության պակաս չեմ ունեցել...Բայց չհամարձակվեցի ընդվզել, երբ դու ընդհատեցիր "զրույցն աչքերի" ու հեռացար հեքիաթի կեսից...Նոր հերոսներ չորոնեցի...Գուցե կային նրանք, գուցե անցան անդարձ...

Հիմա համարձակվում եմ աստղափոշու միջից զրուցել քեզ հետ. քո մոլորակում լուսինը նույնն է, աստղերը նույնն են...Չկա միայն այն հեքիաթը, որ աչքերի զրույցից էր ծնվել...
Այն ընդհատվեց քե՜զ հետ...