Երբ հասնես ծովին, տաքուկ ավազին
Հանձնիր գգվանքը խենթ երազների,
Դու կամաց պատմիր մի սիրո մասին,
Որն իրական չէ, խորթ է շատերին...
Որը ապրում է աստղային փոշում,
Սնվում երկնային անծիր գույներով,
Մեկ-մեկ իջնում է ծովի ավազին,
Ու լուռ հիշեցնում իր գոյի մասին...
Դրա համար էլ, տեսքով անմարմին,
Անճանաչ է այն գուցե շատերին,
Ես ու դու գիտենք լոկ նրա հասցեն,
Քանզի մեր միտքը հենց նա է սնել...