Եվ ամեն անգամ և արդեն վաղուց

Երազի անտես թելից եմ կախված.

Թվում է' չկա էլ պայքարի ուժ,

Քամին տանում է մակույկն իմ հոգնած...

Քամին քշում է ու չգիտի՝ ուր,

Կյանքը օվկիան է՝ հոգսից խենթացած,

Տեսնելն է դժվար, ուստի ինչպես կույր,

Մարդը տրվում է երազին վարար...

Ու ամեն անգամ և արդեն վաղուց

Անտեսի կապույտ թելերից կառչած՝

Հյուսում եմ վաղվա հավատի մակույկ,

Որ նոր կարոտից չխեղդվեմ հանկարծ...