ՕԳՆԻՐ...ԱՐԹՆԱՆԱԼ...

Չեմ հայցում քեզնից ոչ սեր, ոչ` գորով.

Այնքա~ն երկար եմ սիրել, գթացել...

Չեմ տենչում անգամ հայացքըդ շոյող.

Մարող աստըղ է այն ճամփիս դարձել...

Չեմ ուզում սիրտըդ իմ առջև բացես .

Վաղու~ց եմ սերտել էջերը նրա...

Չեմ ուզում անափ կարոտից խոսես.

Բառերը կոտրած ճյուղի են նման...

Չեմ կանչում արդեն քեզ իմ երազում.

Գուցե հոգնել եմ իրական խաղից...

Լոկ խնդրում եմ քեզ, նույնիսկ` թախանձում.

Օգնիր արթնանալ իմ խորունկ քնից...

ՄԻ ԲՈՒՌ ԼՈՒՅՍ ՏՈՒՐ ԻՆՁ...

Աշունն է խշշում իմ գլխի վերև,

Աշունն է դողում իմ ոտքերի տակ,

Իսկ սրտիս խորքում, իմ խենթ հոգու մեջ

Կապույտն է գծում ուրվագիծն իր թաց...

Աշունը լի է գույների խաղով.

Ինչին նայում եմ` կապտի~ն է տալիս...

Կապույտն, ասում են, բերում է կարոտ,

Աշուն, դեղինով ինձ այսօր օծիր...

Քո այդ բազմերանգ ներկապնակից

Ընդմիշտ հեռացրու կապույտը թախծի...

Թող որ դեղինով ողողվի հոգիս,

Լույսի եմ կարոտ, մի բուռ լու~յս տուր ինձ...

ԱՇՆԱՆ ՄՈՐՄՈՔ...

Պատուհանից դուրս աշունն է լալիս`

Ապակիները արցունքով ցողում.

Լու~ռ մշուշվում են և աչքերը իմ,

Անտես վերհուշիս կապերը քանդում...

Միտքս տանում է ինձ հեռու~-հեռու~,

Ուր խառնվում են գույները ասես,

Ուր անձրևում էր օրը, մինչդեռ դու

Իմ կողքին էիր, հարազատ այնպես...

Այնժամ թախծի մեջ ուրախ երանգ կար,

Իսկ կապույտի մեջ` դեղինի հրդեհ.

Աշունն էր սրբում իմ արցունքն անգամ,

Մինչդեռ` լալիս է հիմա խենթիս հետ...

Թող որ արցունքի շիթերը անձայն

Իրենց հետ տանեն մորմոքը աշնան,

Արևի ոսկին հոգուս խորքերում

Կապի հավերժող սիրո ծիածան...

ԱՇՆԱՆ ՀԵՔԻԱԹ...

Աշունը ներխուժել սիրտըս,

Հյուսել է մի թախծոտ հեքիաթ.

Գիշերը գողացել լույսըս,

Նետել է դողացող ճրագ...

Հոգիս այս ցրտից նվաղել,

Դարձել է մի լքված տերև.

Քամին ինչ-որ պահ չարացել,

Գրկել է նրան ու կորել...

Միայն, երկինքն է դառնացած,

Երկու կաթ արցունք ցած նետել.

Մինչդեռ, աշունը խենթացած,

Իր թախծոտ հեքիաթն է հյուսել...