ԿԱՐՈՏԻ ԾՈՎ ...

Հոգուս երկնքում Լուսին կա պահված

Ու տաք գոլորշի` արցունքից պոկված ,

Թափառող գույներ, որ երկինք հառնել ,

Այնտեղից Սև-Վան բիբերն են ներկել ...

Լճի կոպերից արցունք է կախվել ,

Նրա աչքերը բաց են մնացել ,

Նա էլ է ինձ պես երազի ծովում

Մոլորվել հանկարծ ու ելք չի գտնում ...

Լիճը լավ գիտի լեզուն կարոտի ,

Իր մեջ է պահում գաղտնիք մի լռին ,

Դա թաքնված է նրա խորքերում ,

Սրտի պես խորունկ գունեղ շերտերում ...

Իմ Վանա ծովի կարոտն է հաճախ

Ծփում խելագար նրա ափերում ,

Ու մոլեգնում է լիճը Սևանա ,

Քարերին թողնում մորմոքը հոգու ...

Դրա համար էլ կապույտի թևով

Կամ թեկուզ հեռվից վրձնի հարվածով

Ուր էլ խտանան գույները մի օր

Կհառնեն որպես կարոտի խոր ծով ...

Գիտե՞ս՝ թախիծը որտեղ է ապրում -
Իմ կոպերի տակ, քո լու՜ռ հայացքում ...

Գիտե՞ս՝ աչքերըս ինչու չեմ բացում -
Դու' ես բնակվում նրանց խորքերում ...

Գիտե՞ս՝ երկինքը ինչու է ամպում -
Քե՜զ է վերևից անընդհատ նայում ...

Գիտե՞ս՝ ձեռքերըս ինչու չեմ պարզում -
Շղթայակապ են, գամված՝ զնդանում ...

Գիտե՞ս, թե սիրտըս ինչպես է զարկում -
Որոտի նման, հետո՝ անձրևում...

Իսկ գիտե՞ս՝ միտքըս ուր է ինձ տանում -
Լուսնին հարցրու ... տեսե՜լ է հեռվում...

ՄԻ ՀԻՆ ԿԱՐՈՏ...

Մի հին կարոտ կանչում է ինձ, ձեռքով անում ,

Մի հին կարոտ ապրում է միշտ սրտիս խորքում ...

Չեմ հասկանում հաճախ կարծես նրա լեզուն .

Գաղտինք ունի,թե` շատ է հին, շատ` անանուն ...

Մի հին կարոտ ինձ տանում է ճամփով անհայտ ,

Մի հին կարոտ շղթաներ է նետում հանկարծ ...

Ոտքերըս` թույլ, լեզուս` կապված, հոգիս` անկամ .

Գերությունն այդ, բայց, ինչու է ինձ ... հարազատ ...

Մի հին կարոտ ինձ թողնում է ու ...հեռանում ,

Մի հին կարոտ չի հասկանում` ինչ է անում ,

Որովհետև այն իմ արյանն է խառնվել .

Ես չեմ կարող նրան ինձնից կիսել, բեկել ...

Մի հին կարոտ ուր էլ գնա, կգա ինձ մոտ ,

Կպարգևի ճառագայթներ դեռ արևոտ ...

Վերադարձին կհասկանամ նրա լեզուն ,

Կվերծանեմ ամեն մասնիկ, ամեն հնչյուն ...

Մի հին կարոտ, համաձայն եմ, թող տեր դառնա ,

Իշխի հոգուս, տիրի սրտիս, միայն` մնա ...

Որ գույները իմ խենթ կյանքում չպակասեն ,

Տիեզերքում մի հին ու նոր կարոտ հյուսեն ...