ՁՄԵՌԱՅԻՆ ՀՈԳՈՑՆԵՐ

 

Հերիք է, ձմե'ռ, արտասվես ու լաս,

Թվում էր, թե դու ձյուն պիտի խաղաս,

Բայց քո շուրթերին աշունն է դեռ թաց,

Դեռ ասելիք կա, որ  կիսատ մնաց...

 

Կիսատ բառերը մտքեր չեն դառնում,

Խեղդում են անվերջ` հեղձուկի նման,

Թափառումների օդն է ծանրանում,

Երբ շնչելու տեղ` լոկ հոգոցներ կան...

 

Ձմե'ռ, քեզ կօգնեմ, խնդրում եմ, մի' լար,

Կուզե՞ս իմ բաժին խաբկանքը քեզ տար,

Միայն թե մաղվիր, քո խաղը խաղա,

Որ ասելիքդ կիսատ չմնա...

 

Անզորություն

Այցելեցի քեզ...նկարդ տեսա,

Եվ չփլվեցի, անչա'փ փոքրացա,

Խոսքերը կորան, արտասուք դարձան,

Ու կրկին ամպեց իմ մտքի ճամփան...

Մխիթարանքի բառեր չգտա,

Ինձ երևի թե լսող էլ չկար.

Քեզ էին փնտրում բոլորը անհագ,

Գուցե իմ մեջ էլ քեզնից մասնիկ կար...

Մի հզոր արծիվ, ժպտացող տղա.

Այս նկարները քո տան մեջ գտա,

Տեսա մի ներկա' անչա՜փ փոքրացած,

Ու անվերջ ձգվող կարոտի ճամփա...

 

Աշնան վերջ

Չեմ դավաճանում...ասում եմ. "գնա",

Թող երկինք հառնած աղոթքս մնա.

Քո հեռացումով ցավ չի խտանա,

Քո ներկայությամբ խիղճս ծանրացավ...

Ձյունը...թող մաղվի, ուշացել է շատ,

Հոգումս անվերջ կշռաքարեր կան'

Մտքիս թելերից, խղճիցս կախված,

Որ ինձ ճնշում են...լռության նման...

Ճանապարհելիս կլռեմ, հարկավ,

Քո արցունքները հոգիս դարձրին քար.

Ապառաժ չեղա, բայց գութ էլ չկա,

Քարացած հոգով ասում եմ. "գնա՜"...

Թե վերադառնաս' այսպես հետ չգաս...

 

Հույզերի ծովը

 

Քամվել է օրը խղճի աչքերին,

Մանրացել կյանքը...գրոշ է մի սին...

Արևը ծագեց, չժպտա՞ց արփին՝

Կարծես չի հուզում արդեն ոչ մեկին...

Կարծես ամպել է երկինքը մեր մեջ,

Հույզերի ծովը խեղդում է անվերջ.

Որքան աղաղակ օդում լուռ պարպվեց,

Եվ որքան շուրթեր՝ աղոթքում փակվեց...

Այսքան դառնությու՞ն՝ օրվա ուսերին,

Դժվար է շնչել...չի՜ ժպտում արփին...

Մեկ-մեկ գութ քամենք օրվա շուրթերին՝

Գուցե սպեղանի լինի վերքերին ...

 

ԻՆՉՊ՞ԵՍ ԱՊՐԵԼ...

 

Աշու'ն, սիրա՜ծ աշուն... ես չտեսա անցնող քո գույների երթը, խավարել էր աչքիս մայրամուտիդ ծեսը, արեգակը ուրիշ կրակով էր այրվել, իսկ երկինքը քանի՜ աչքի դուռ չէր փակել...

Դատարկվել եմ վաղուց, դատարկվել եմ այնպես, որ թե հանկարծ դու որոշես կրկին ցավս քամել՝ ոչ մի կաթիլ արցունք, անգամ սմքած կսկիծ էլ չես գտնի իմ մեջ...

Ես չե՜մ ապրում կարծես...մոլորվում եմ անվերջ...

Աշու'ն, սիրա՜ծ աշուն, քեզ չեմ ուզում ներել...այսքան ցավի, այսքան դավի համար թող որ հասցեատեր ես քե՜զ ընտրեմ...

Պատկերներն այս ամեն իմ տանիքն են տարել...այսքան բաց վերքերով ինչպե՞ս, ինչպե՜ս ապրել...

Ամենաանհրաժեշտը...

   Անշնչացել է օրը։ Երկար սպասեց լավ լուրերի կապոցին: Ինչու՞ է դանդաղում ժամացույցի աշխատանքը...

   Ո՛չ, կյանքը չի ընդհատվել։ Այդ մենք ենք կտրել նրա որոշ նրբաթելեր ու դրանցով փորձում ենք կարել ժամանակի՝ մեզ համար ընդհատված կտորները։ Դրանք լեցուն են անծանոթ, բայց սիրելի պատկերներով, խտացած ցավով, ուրիշի՛ ցավով, որը թեև մերը չէ, բայց քամում է՝ մինչև վերջին բջիջը...

   Իսկ կա՞ ուրիշի ցավ...Չգիտեմ...Րոպեները դավաճանում են. չի երևում այն լավ լուրերի կապոցը... Սպասումը խեղդում է կոկորդը... օրվա՛ կոկորդը...

   Ահա՛ ժպիտներ...անծանոթ կերպարները կենդանացան, ժամացույցի կանգնած սլաքները սկսեցին աշխատել, անգամ սուրալ՝ այն բոցավառ ժպիտների ուղղությամբ...Կյանքը հիշեցրեց, որ ինչքան էլ ցավը հեկեկա մեր "ընդհատված" մտաշխարհում, հույսի անգամ բարակ թելերը մեզ կկապեն այսօրվա տագնապին, վաղվա բերկրանքին ու վառ կպահեն երեկվա խամրած լույսը...

   Միշտ էլ այդպես է եղել...Միշտ էլ, թեկուզ ուշացած, չվացուցակից մի փոքր հետ ընկած, բայց բացվել է լավ լուրերի կապոցը՝ օրվա ամենաանհրաժեշտ բաղադրատոմսը...

 

Ո՞վ տեսավ աշնան գույները թախծոտ,

Ո՞վ տարվեց նրա հեքիաթի դողով,

Ո՞վ փակեց աչքը՝ երկնքին կարոտ.

Այս հոգու ցավը կմարի՞ արդյոք...

Այս հոգու ցավը անհատակ է, խոր,

Մրմուռն է նրա պատերը ծակում...

Մի տեսակ անշունչ՝ ամեն բացվող օր

Կյանքի նեկտարից ավար է առնում...

Ո՞վ հետ կբերի գույները բոսոր,

Որ տարավ աշնան խաբկանքը իր մոտ,

Ո՞վ է բուժելու վերքերն այսքան խոր.

Գիտե լոկ Աստված՝ աղոթքն իմ լսող...

ԱՇՆԱՆԱՄՈՒՏ

 

Ամառը անցավ...ի՞նչ պիտի ասեր, ես էլ չիմացա...Լոկ հեռուներում տաք շշուկները մեղեդի դարձան...

Եվ ամեն անգամ ինչ-որ բան կարծես կիսատ է մնում, թերասացության ուրվականն է լուռ մեր երազներում անդադար շրջում...Ինչ-որ ջերմություն մեկից ընդհատվում, բաժանման երգն է շուրթերին ճաքում...

Ամառը կիսատ խոստումներ թողեց, որ աշնան հոգին մեկընդմիշտ գերեց...

Իսկ ի՞նչ կպատմի նա իմ ականջին...Կիմանամ գուցե, երբ ինձ գիրկն առնի...

 

Աքսորյալը

 

Արդեն չեմ հիշում. այնքան վաղուց էր,

երբ կարոտների դուռը փակեցի.

Այնպես եմ հիշում՝ որքան ջանք էր պետք,

որ ինձ անցյալից լուռ աքսորեցի...

Ոչինչ չստացվեց. ամեն ծագող օր

Նոր տառապանքի օջախներ բացեց,

Աքսորյալ հոգիս՝ մարդկանց անսովոր,

Այդպես էլ կյանքից դասեր չքաղեց...

Չեմ հիշում արդեն՝ եղե՞լ են օրեր,

երբ կարոտների դուռը բացեցի.

Հավերժ աքսորյալ կարծես թե լինեմ,

քանզի անցյալը չի ուզում լռի...

 

Խաբկանք

 

Երիցուկները երերուն հուշեր են մաղում անցյալից, ուր չկա իրողություն...

Խաբում է ներկան, այն խաբել է դեռ երեկ, կերակրել պատրանքի անորոշ ստով, խոստումներ տվել, թե մի օր...

Այդպես էլ չեկավ այդ օրը...եկան ուրիշ ներկաներ, որոնք նոր ստեր հորինեցին վաղվա խաբկանքի համար....

Այդպես հեշտ են անցնում ժամերը, այդպես չի փոշոտվում սպասումի աչքը, բայց մի՞ թե այդպես ապրում է կարոտը...

Երիցուկը` կարոտ բուրող մի հին սուտ, որ մաշվել է արդեն տարիների հուշամատյանում պահվելով...մաշվել է անցյալի խաբկա~նքը վերապրելով...

 

Ապակուց այն կողմ

 

Անձրևը...չի փոխվում։ Ապակուց դուրս իրականությունը լեցուն է նրա մանրամաղի դյութիչ մեղեդով։ Իսկ ներսը... ներսը ճնշում է' որքան կարող է։ Ապակուց այս կողմ եղած իրողությունն ազատագրվել է ուզում իր ներքին կապանքներից...ուզում է փախչել անձրևի գիրկը. այնտեղ կա ազատություն, թարմություն, այնտեղ լվացվում է օրը փոշուց, մաքրվում' ճնշող մեղքերից։

Անձրևի բույրը...նման չէ ոչ մի օծանելիքի։ Պատուհանից ներս թափանցելով' շոյում է դեմքդ, թափանցում մաշկիդ մեջ, ու դու զգում ես տաղտուկից ազատագրումը բոլոր նյարդաթելերով...

Անձրևը...սպասված է ու անփոփոխ' իր բերած թարմությամբ ու մաքրության բույրով...

Եվ ինձ ոչինչ չի մնում անել, քան հանձնվել նրա մանրամաղին ու ննջել իր թաց գրկում...