Մանրամաղը անձրևի

Թույլ հպվում է այտերիս

Ու շիկնելով հուզմունքից

Շշնջում է."սիրելիս"...

Որքան երկար սպասեցի

Հանդիպումի շիկնանքին,

Բյուրեղնե՜րը անձրևի

Լոկ իմ հոգին կարդացին...

Մանրամաղը չի խաբի,

Գուցե համբույր և քաղի...

Կհավատամ խոստումին,

Թեկուզ խոնավ այն լինի...