Ափեափ հոգնած մարդկանց աղմուկից՝

Ուզեցի մտքիդ պատերին հենվել,

Կամրջել մի պահ անկամրջելին

Ու իմ հուշերի տունը նորոգել...

Գուցե խենթություն համարես քայլն իմ,

Բայց մի շտապիր անառողջ դատել.

Միտքը ազատ է թռիչքներում իր,

Թույլ տուր հոսանքին ինքնակամ տրվել...

Ափեափ լծված մարդկանց աղմուկին՝

Չէի նկատել, որ վաղուց արդեն

Կանգնած եմ մտքիդ գծած կամրջին,

Իսկ դու լռում ես...ինչու՞ աղմկել...