Լռությանն ասի՝ դարձիր ինձ ընկեր,
Էլ չունեմ կարծես թռիչքի թևեր,
Ինձ անկումների փոշին է խեղդել,
Կուզեմ քո ուսին գեթ փոքր ննջել։
Այս հողաշխարհը,նա էլ է հոգնել,
Խուլ տագնապներից՝ամենուր հետքեր,
Մարդու կոչումը ինքն իրեն լքել,
Բնազդներին է հռչակել մեծ տեր։
Այնքան աղմուկ կա այստեղ ու այնտեղ,
Որ լսելի չէ թրթիռը անկեղծ,
Բարձր է զրնգում ոսկին ամեն տեղ,
Սերն ու կարոտը մանրուք են դարձել։
Լռությանն ասի՝ զրուցիր ինձ հետ,
Բացիր թռիչքի մի նոր արահետ,
Երբ անկումների փոշին ես թափեմ,
Քո զարկերակի ճախրանքում կապրեմ....
