Գու՞յնն է իմ հոգում, թե ես գույնի մեջ,

Չգիտեմ անգամ՝ ինչպե՜ս երկփեղկվել.

Տարրալուծվել ենք, մի դարձել կարծես,

Գույնը՝ ինձանով, իսկ ես՝ գույնի հետ...

Միշտ էլ այդպես է՝ կյանքում առավել

Ձուլվում են միմյանց օվկիան ու տարերք,

Հողն է իր գրկում արցունքներ սնել,

Իսկ երկինքները՝ երազ են դիզել...

Մենք էլ հարցնում ենք այսօր ու երեկ,

Թե ով է արդյոք մագնիս հորինել,

Բայց այն շատ հաճախ մեր մեջ է, թեև

Փնտրում ենք այլ տեղ, գուցե՝ այլոց մեջ...

Գույնը իմ հոգու մագնիսն է դարձել

Ու իր երկաթյա կամքին ինձ գամել.

Չգիտեմ արդեն՝ ուզու՞մ եմ պոկվել,

Թե վաղու՜ց շատ եմ իր մեջ խտացել...