понедельник, 15 февраля 2010 г.
ՄՈՐՄՈՔ
суббота, 13 февраля 2010 г.
ՄՂՁԱՎԱՆՋ
четверг, 11 февраля 2010 г.
ՔԵԶ ՍԻՐԵ՞Մ...Ի՞ՆՉ ԱՆԵՄ...
вторник, 9 февраля 2010 г.
ՀԵՏԱՊՆԴՈՂ ԱՆՑՅԱԼ
суббота, 6 февраля 2010 г.
Կապույտ մշուշ
Տեսե°լ ես արդյոք դու կապույտ արցունք,
Քարացած բյուրեղ` վարդի շուրթերին .
Գուցե սիրահար ինչ-որ մի բլբուլ
Սրտից է թողել հյուլեն կարոտի…
Կարոտն ասում են հզոր ուժ ունի –
Վկան է սերը այն հին բլբուլի.
Վարդը որքան էլ նրան չնայի
Հավքն այդ ուրիշի համար չի երգի…
Թո'ղ որ չտարվի վարդը իրենով,
Թո~ղ որ ուրիշի սիրո մեջ ծաղկի.
Բլբուլի երգից կժայթքի կարոտ,
Որը հյուսված է կապույտ բոցերից:
Աշխարհը գուցե ծաղկանոց է մի,
Որտեղ բացվում են պես-պես հրաշքներ`
Համբարձում, զանգակ, յասաման, հասմիկ.
Ամենքը` մի գույն, կուսական, անմեղ…
Սակայն ինչ ասես սիրահարին խենթ,
Այս մեծ աշխարհում նա "աշխարհ" ունի`
Վարդաբույր եզերք, հոգու տիեզերք,
Միակ թագուհին իր անուրջների…
Գերվե°ց հրաշքն այդ գույնով կարոտի-
Պատասխան չկա… կա մշու~շ մի լուրթ.
Անցյալի միջից կապտին է տալիս
Վարդը`շուրթերին քարացած արցունք…
Շարունակվող սեր
ՄԻՆՉ…կկորցնեմ քեզ
Գիտեմ, որ մի օր կկորցնեմ քեզ.
/Էլ չեմ փնտրի ես կարոտով մեկին/
Արցունք չեմ թափի քեզ համար ես էլ,
Կմնամ անսեր, հեռու քեզանից:
Գիտեմ,որ մի օր երազ չեմ հյուսի,
Չեմ սուզվի էլ մութ աչքերիդ հունում.
Լույսըս գուցեև անչափ պակասի,
Կխեղդեմ ցավը հոգուս խորքերում:
Գիտեմ, որ մի օր հեքիաթն իմ հյուսած
Պիտի ունենա ինչ-որ վերջաբան,
Իսկ իմ հորինած ասպետը հանկարծ
Գուցեև լքի սիրած աղջկան…
Այսքանը գիտեմ ու հասկանում եմ`
Կյանքը դաժան է, բնավ հեքիաթ չէ.
Բայց մինչ <<օրն>> այդ գա, մինչ կկորցնեմ քեզ,
Թույլ տուր քեզանով ապրեմ, ք՜եզ սիրեմ…