Անչափելի է կարոտի ճամփան,

Կոկորդը սեղմող անպատմելի ցավ.

Մուրում ես նույնիսկ թափառող հայացք,

Որ չի՜ խաչվելու քո բիբին անգամ...

Անհերքելի է՝ կարոտից ինչ կա,

Լուռ խմորվում է հոգու ընդերքում,

Մի թեթև ցնցում՝ կժայթքի անհագ,

Կավերի այն, ինչ հաստատ էր, խոհուն...

Անվիճելի է՝ կարոտը թե կա,

Կոկորդը խեղդող ցավը կմնա.

Մենք հորինում ենք հաճախ բալասան՝

Երբեմն նաև...չխաչվող հայացք...