"Մի քիչ էլ մնա"

Շուրթերս հաճախ ասում են` "Գնա՜,

Ու ետ մի’ նայիր, թող անքեզ մնամ,

Լինեմ անժպիտ, թափառող մի խենթ,

Հայացքով փնջեմ ուղիները կենտ"...

Աչքերս նաև ուղեկցում են քեզ,

Որ հեռացումիդ խոսքը չդրժես,

Որ երազներս անկատար, երեր

Չդառնան հանկարծ քո հոգուն էլ բեռ...

Որ վերելքներդ մի օր չխլեմ`

Իմ խենթ գույներին "գերի" դարձնեմ,

Քո չլինելուն այսօ՜ր վարժվեմ,

Երբ աշնան դեղնած ճեմուղով քայլեմ...

Բայց որքան լեզուս ասում է` "Գնա’ ",

Սիրտն իմ հուշում է` "Մի՜ քիչ էլ մնա",

Որ ժպտամ քեզնով աշխարհին ես դեռ,

Հայացքով հատեմ ուղիները կենտ...

 

Ինձ...ի՞նչ էր մնում

Այս մեծ աշխարհում, այս խենթ աշխարհում

Կարոտների բեռն ինձ բաժին ընկավ,

Ու կրեցի ես այն իմ ողջ կյանքում,

Դրանից էր, որ հոգիս համրացավ...

Եվ հորինեցի հեքիաթներ բազում,

Ու խաբկանքներով միտքս բթացավ,

Երբ ինձ մոռացան, լացեցի թաքուն,

Իսկ կորուստները հաշվեցի անձայն...

Քիչ բաժին հասավ, մնացի ես լուռ,

Շատը` կիսեցի, ինձ պետք չէր այդքան,

Ուրիշի ցավից էլ դարձա անքուն,

Աչքերիս լույսը պակասեց անգամ...

Բայց խենթ աշխարհը ավելի անգութ,

Նոր կարոտների հանգրվան դարձավ։

Եվ ինձ` ճամփորդիս, էլ ի՞նչ էր մնում.

Կրելով բեռն իմ` իրոք ամրանալ...

Տողատակում

 

Տարրալուծվում է կարոտը մթում,

Երբեմն մարում, հաճախ` առկայծում,

Աստղերը նայում, աչքով են անում.

Կարոտն իրենցից ԴԱսեր է քաղում...

Դա սեր է գուցե, որ երբ միանում,

Այլ իմաստով է տողերում շարվում,

Իսկ տողատակում հոգին է շիկնում,

Հույզերի ծովից անվերջ փոթորկվում...

Աստղերը վերից հանկարծ խենթանում,

Իրենց շիկնանքի տողերն են հաշվում,

Կարոտի աչքից դա չի վրիպում,

Մթում սիրո նոր դասեր է սերտում...

 

Ափիս մեջ...

 

Աշու'ն, ափիդ մեջ չեմ տեղավորվում,

Ինձ քո վառվռուն գույներն են գրկում,

Անձրևն իր խաղով մի համբույր պոկում,

Քամուն թևանցուկ` փախչում է, կորչում...

Աշու’ն, ափիս մեջ քեզ տեղ եմ բացում,

Այնտեղ երազիս հետքերն են մարում,

Գույներդ գուցե հենց իրենց գրկում

Վրձնեն թևանցուկ այն կորչող քամուն...

Ու թե...

 

Ու թե ժանյակներ, ոչ` արցունքներից,

Ու թե սրտխփոց` հանդիպման դողից...

Իսկ վազքի նետված քայլեր թե լինեն,

Ապա հասնելով` ժպիտներ փրկեն,

Ու թե ինչ-որ տեղ քարեր էլ նետվեն,

Թող որ դրանով տան հիմքեր դրվեն...

Աշունն արցունքի կապույտ ժանյակից

Ինձ էլ նվիրեց, կախեց իմ վզից...

 

Չկարծես...

 

Չկարծես` մթնել եմ արդեն,

Աստղերը թափվել են ներքև.

Իմ հոգում արև կա անշեջ,

Որը դեռ ուզում է ջերմել․․․

Չկարծես` ամպել եմ մեկեն,

Նոթերս կիտել ու փակվել.

Իմ ներսում հաշտ են լույս ու ստվեր,

Իմ մի՜տքն է դադարներ ուզել...

Չկարծես` երազներ չունեմ,

Եվ լուսնին չեմ ուզում գերել.

Իմ սիրտը որքան էլ խոցեն,

Այն միայն կարող է սիրե՜լ...

Մոռացկոտ աշունը

Մատներս` անհաստատ եղեգ.

Ճկվում են, դողում անգամ քամուց հեգ,

Ափերս` լույս հունցող ստվեր,

Այրվել են սառցի շնչից անտարբեր...

Ոտքերս` մագնիսն է ձգել.

Ուզում են քայլել, բայց գնում են ետ,

Թռիչքս` երկնքում բեկվել,

Դաշինք է կնքել հորիզոնի հետ...

Մտքերս` ինձանից էլ խենթ,

Անհնազանդ են, մտրակում են խեթ,

Աշունը` իրեն մոռացել,

Քարոզ է կարդում իմ գլխին անվերջ...

 

Լաբիրինթոսում

 

Աշնան տիրույթում ես ինձ կորցնում,

Ամռան հեքիաթի թելն եմ որոնում,

Որը կտրվեց ոչ իմ ձեռքերում,

Բայց հանգույց մնաց սրտիս խորքերում...

Աշնան հեքիաթի թելերը մանում,

Ու ինձ ուղեկցող կծիկ եմ հյուսում,

Որ թախիծների լաբիրինթոսում

Ես չխճճվեմ, գտնեմ ելքի դուռ...

Աշնան քամին է ինձ մխիթարում,

Ականջիս սիրո խոսքեր շշնջում,

Սուտ խստումները նորից են գերում

Ու երազների "զնդանը" նետում...

Չէ, տարիները ինձ չե՜ն խրատում...

"Անրջող" կտավ

Ամռան երազը առկայծեց, անցավ,

Աշնան պատրանքը նոր վրձին գտավ։

Գույները արդեն վերում կուտակված`

Հուշում են` գալիք կտավն է պատրաստ...

Թիթեռի պես է կյանքն այս հորինված.

Ապրում ես քիչ, բայց անրջում ես շատ,

Երազին հաճախ խաբկանքն է ձուլված.

Ու չես որոտում, անձրևում ես բաց...

Բաց են կոպերը պատրանքի աշնան.

Կուզեմ` այս անգամ չլինի այն թաց։

Գույների խաղի մեկնարկն է տրված.

Հոգիս կդառնա "անրջող" կտավ...

Հեքիաթում... /առանց քեզ/

Առանց քեզ հեքիաթըս սուտ է,

Հեքիաթիս ոսկին կեղծ ու անգույն է։

Առանց քեզ պալատն իմ նեղ է,

Այնտեղի պատը ճաքելու պես է...

Առանց քեզ կյանքը հանգույց է,

Իսկ այն բացելը մի մեծ բարդույթ է։

Առանց քեզ կոչումըս զուր է,

Իսկ նվաճումըս անհեթեթ լուր է...

Առանց քեզ ժպիտըս թաց է,

Երգերիս տոնը կարծես թե լաց է։

Առանց քեզ թևերըս բաց են,

Իսկ թռիչքներս վայրէջքի դաս են...

Առանց քեզ քայլերըս շեղ են,

Ոտքերս անուժ, թափառող հետք են։

Առանց քեզ...թող որ ինձ կորցնեմ,

Միայն հեքիաթում քո շու՜նչը գտնեմ...

 

 

Երբ ...

Երբ մարի հեռվում երեկոն հոգնած,

Թափ կտամ օրվա պատկերը խեղված,

Կգամ ափերը վաղուց երազած,

Գուցե ինձ սփոփի լուսինը նիրհած...

Գուցե աստղային ճամփին մոլորված

Իմ երազները հետ բերի հատ-հատ,

Եվ պատմի` ինչպես մնալ անարատ,

Երբ հանուն շահի մարդիկ են ծնկած...

Երբ խառնվել են սառույց ու կրակ,

Արդեն չգիտես, թե որն է շիտակ,

Ո՞ր մեղեդին է, որ ականջիդ տակ

Անկեղծ է հնչում, չունի օտար խաղ...

Երբ լուսնին լսեմ, տագնապը օրվա

Գուցե ինձ լքի, ցավըս մեղմանա...

Գուցե աստղերը վերևում փնջված

Գտնեն այն ափը, ուր հաշտություն կա...

Մի նոր ծովածոց

Այս թացությունը չի անցնում բնավ,

Այն ամենուր է` երկնքին կպած,

Հողի շերտերում, իմ կոպերի տակ.

Այս թացությունը "տեր" է հռչակված...

Կաթում է անվերջ, դարձնում չեչաքար

Սրտի պատերը` առողջ ու անկար...

Մղձավանջն անգամ չի ձգվում այսչափ.

Որքան երկարեց արցունքի ճամփան...

Ու չի հավաքվում նեկտարը օրվա,

Ժպիտ են քամում, ժպտացող չկա...

Այս թացությունն իր ուզածին հասավ`

Ծավալվեց, մի նոր ծովածոց դարձավ...