ԱՉՔԵՐԻ ԵՐԳԸ

Արի այսուհետ մենք լինենք օտար,

Որ մեր աչքերի երգը չմատնենք,

Արի այսուհետ չնայենք միմյանց,

Որ այլոց աչքից մեր հույզը պահենք...

Իրոք, սիրում են մարդիկ լռությամբ,

Լռելով հաճախ շատ բան են ասում,

Իսկ մեր աչքերը թեկուզ և << օտար >>,

Բայց միմյանց որքան ասելիք ունեն...

Որքան են փակվում ամպոտ կարոտից,

Բացվում գրկելու անողոք հույսով,

Եվ փայփայում են պատրանքն այն նորից,

Թե փարվելու են միմյանց խենթ սիրով...

Արի այսուհետ իրար չնայենք,

Աչքերի երգն էլ այլոց չմատնենք...

ՉԳԻՏԵՄ....

Չգիտեմ՝ ես ինչպե՞ս լռեմ,

Որ լռությունս քեզ չխանգարի,

Չգիտեմ՝ որտե՞ղ ես գոռամ,

Որ հոգուս ցավը ունկիդ չհասնի...

Չգիտեմ՝ ես ու՞ր արտասվեմ,

Որ տաք գոլորշին դեմքիդ չփարվի,

Չգիտեմ՝ գոլորշիանա՞մ,

Որ քո անունը շուրթերս չայրի...

 Չգիտեմ՝ որտե՞ղ  թափառեմ,

Որ խենթ տողերիդ հետքերը ջնջեմ ,

Չգիտեմ՝ դեռ որքա՜ն  այրվեմ,

Որ քո ձեռքերով կրակից փրկվեմ...

Չգիտեմ՝ ես ինչպե՞ս սիրեմ,

 Որ կարոտները հոգուս չտիրեն,

Չգիտեմ՝ ինչպե՞ս կարոտեմ,

Որ գիշերները <<առանց քեզ>> բացվեն...

Չգիտեմ՝ ես ինչպե՞ս անեմ,

Չգիտեմ՝ որքա՜ն թաքնվեմ,

Որ լռության հետ մի դաշինք կնքեմ,

Խոնավ աչքերի բե՜ռը չկրեմ....

ՆՎԱԳԻՐ, ՋՈՒԹԱ՛Կ

Նվագի՛ր, ջութակ...

քեզ հետ եմ ուզում երեկոս բացվի,

Քո մեղեդին է հոգուս հնչյունը,

Որ խեղդվել իմ մեջ, ճնշում է էլի ...

Նվագիր այնպե՛ս,

որ տարրալուծվի կարոտը հեռվում,

Հեռացնի ինձնից այն, ինչ լռում է,

 ցավ է իմ հոգում...

Նվագիր այնքան,

մինչ լուսաբացը իր թարմությամբ գա,

Տանի իր ձեռքով աչքերիս բեռը,

նոր երազներ տա...

..................................................................

Նվագի՛ր, ջութակ, մի՛ լռիր այսօր ,

Երեկոն սուս է, մի քիչ էլ` ամպոտ,

Հոգու հնչյունը ապրել է ուզում ,

Քո կախարդանքով դու նրան ուժ տուր...

Երբ խոնավությունը շատանում է...

Այդ օրը ես քայլում էի ստեղների վրայով՝ ճերմակն իմ գույնն էր, իսկ սևը՝ քոնը / դու՛ էիր այդպես ցանկացել/...Չգիտեմ՝ որտեղից, օտար հոսանքներ եկան...Չդիմացա...Սայթաքեցի ու ցած ընկա...Դու իմ կողքին չէիր...Չփշրվեցի սակայն...

Փշրվեց այն կապույտ կիսալուսինը, որ տարիներ առաջ ինձ էիր նվիրել...Բայց այն իմ ձեռքում չէր, հոգուս հետ էր ձուլվել...Հետո փնտրեցի նրա բեկորները...Չգտա...գոլորշի էին դարձել...

Երբ խոնավությունը շատանում է, սրտի ռիթմերն արագանում են, տեսանելիությունը վատանում է, իսկ կոկորդը խեղդում է ինչ որ աղի մի հեղձուկ...

Այսօր իմ շուրջը խոնավությունը կրկնակի է...մտքի շիթերը որքան էլ ջանում են պարզեցնել ճանապարհը, միևնույն է, սրտի ռիթմերը իրենց հարազատ ստեղներն են փնտրում...որոնց վրայով քայլում էի ես / հիշո՞ւմ ես ...ճերմակը իմն էր, իսկ սևը՝քոնը...դու՛ էիր այդպես բաժանել/...

Իսկ վա՞ղը...Վաղը ես որտե՜ղ քայլեմ...

ԻՄ ՀՅՈՒՐԸ

Տեսնո՞ւմ ես...անձրևն իմ հյուրն է...

Միշտ երազել եմ նրա շուրթերով  կարևոր մի բան շշնջալ քեզ...հասարա՜կ բառեր՝ կաղապարից զուրկ, մետաքսի նման...

Լսո՞ւմ ես...Նա հիմա էլ է նվագում, արդեն որերո՜րդ անգամ...Փոքրիկ բյուրեղները հպվելով գետնին կայծակի լույսի ներքո դառնում են պարող լուսատտիկներ...Տեսնես քանի աչքի ակունքից բեկված կարոտի գոլորշի է խտացած նրանց բիբերում...

Զգո՞ւմ ես...անձրևի մարմնով սարսուռ անցավ...երևի ինչ որ բան հիշեց...ես էլ հիշեցի...տաք ափերի հաղորդած հոսանքը ճիշտ է՝ կայծակ չէ, բայց այրում է տարիներ հետո...

Լռո՞ւմ ես...Թաց բյուրեղների քայլե՜րն ես հաշվում...Ես երբևէ չեմ հաշվել այն բյուրեղների սրտի զարկերը, որոնք ինձ ստիպել են հարկադրական վայրէջք կատարել երազների կապույտ երկնքից...Չեմ հաշվել անհաշվելի՛ն...

Հեռանո՞ւմ ես...Երևի իմ հյուրը ձանձրացրե՜ց քեզ...Գնալուց առաջ չմոռանաս  նրա ընծան՝ դողացող շութերի թաց բեռը տանել...

Անձրևո՞ւմ ես...Ես էլ...

ԶԳՈՒՅՇ ՆՎԱԳԻՐ

Դու նվագում ես, նվագում անվերջ

Ինչ որ փակ սրտի նուրբ ստեղներով,

Ամեն հնչյունը ցավ ունի իր մեջ,

Ամեն ստեղը խոսել է ուզում...

Բայց դու տարված ես այդ նվագով խենթ,

Աչքերդ մութից լույս են խմորում,

Քո թռիչքներում դու լոկ արծիվ ես,

Որ <<երկնքում>> է իր որսը փնտրում...

Մինչ, երկնքից վեր կա դեռ <<տիեզերք>>,

Որտեղ հնչյունն է խարիսխն իր նետում,

Այնտեղ հասնելու հոգով անզոր ես,

Քանզի նվագդ հեռվում չի՜ լսվում...

Դու նվագում ես, նվագում այնպես,

Որ չես էլ նայում թաց ստեղներին,

Ամեն հնչյունը գոռում է ասես.

<< Զգո՜ւյշ նվագիր, ցավու՛մ է հոգիս>>....