Ես եմ, ՍԻՐԵԼԻ՛Ս...

Կարոտըդ տեսա ես այս երեկո-

Այն խտացել էր մի փաթիլի մեջ,

Իջնում էր հանդարտ, հպվում քնքշանքով,

Ասես երազն էր ամբարել իր հետ...

Կարոտիդ կողքով փորձեցի անցնել,

Տենչացի, որ այն ինձ չնկատի,

Բայց այնպես թաքուն նա ինձ մոտեցել,

Ու շշնջում էր՝<< ես եմ, սիրելի՛ս...>>...

Կարոտըդ որքան թաքցնել փորձես-

Այն փախչելու է իր թաքըստոցից,

Մի՛ փորձիր նրան երբևէ բանտել,

Քանզի ծնվել է նա ձյան փաթիլից...

ՄԻ ՕՐ....

Փաթիլների պես մի օր կձուլվեն,

Կփարվեն իրար կարոտները մեր,

Կպատմեն մի օր փաթիլները խենթ,

Թե որքան շատ եմ ես քեզ կարոտել...