Թրջվել է օրը,

Բայց վերելքների անզուսպ հրճվանքից,

Անուշ է դողը,

Որ ծիածանվեց պահի քնքշանքից...

Սիրե՞լ եմ արդյոք ես այսպես ուժգին

Արև պարգևող հենց իմ նմանին,

Գուցե ինչ-որ պահ, կամ ինչ-որ ժամի

Անտեսած լինեմ կարիքով մեկին...

Անձրևը խոհ է բերում իմ մտքին,

Սիրտը տագնապն է ապրում իր վերջին,

Ով չի շտապում՝ թող ինձ հետ քայլի,

Գնանք ու գտնենք հենց մեր նմանին...

Թևում է օդը

Թացվող աչքերի հպարտ ժպիտից,

Անուշ է դողը,

Որը պոկվել է օրվա շուրթերից...