Փնտրում եմ քեզ ամենուր...Աշնան ծառուղին հեքիաթ է մանում...տարօրինակ հեքիաթ. բոլորն իրենց տեղում են, բոլորն իրենց դերերն են խաղում, օրվա շուրթերից իրենց բաժին երջանկությունը քաղում...Իսկ դու չկա՜ս...Շատ բան չեմ ուզում (իրավունք չունեմ)... 

Իմ բաժին երջանկությունը չափվում է սրտի զարկերով, հայացքի տապով... Ես ու՞ր կորչեմ, ու՜ր փախչեմ աչքերիդ պատժից. դրանք ինձ հետ են ամեն տեղ, պատժում են ինձ՝ քեզ չունենալու՜ համար...

Աշնան ծառուղում քո աչքերով եմ զննում ամենքին... կան բաց վերքեր ու թաց ժպիտներ...ու դեմքե՜ր, դեմքեր. բոլորը՝ օտար, հոգուս անհաղորդ ու բնույթիս՝ խորթ...
Գունագեղ տերևները, պոկվելով ծառից, պարում են տենդոտ և կուշաթափվեն վաղ թե ուշ...Իսկ ամպոտ օրը կախվել է երկնքից ու չի շտապում ուշքի բերել նրանց...
Աշնան ճեմուղին դատարկվում է կամաց-կամաց...Ամեն մեկն իր բաժին երջանկությունը գրկած՝ ջերմանում է իր պատերի ներսում...Իսկ ե՞ս...Իմ ունեցածը չափվում է սրտի զարկերով ու հայացքի տապով...Դրանք մի օր չե՜ն դիմանա իրականության սառը հողմերին...
Քո աչքերով այնպես դյուրին է հավատալ աշնան մաղած հեքիաթին...Կորոնե՜մ քեզ...