Դատարկվում եմ քիչ-քիչ ու պարպվում եմ շերտ-շերտ,
Եվ չեմ զգում ոչինչ. կասկածներն են հաղթել։

Մասնատվում է միտքն իմ ու տրոհվում այնպես,
Որ թվում են չնչին բյուրեղները անտես։

Երազներն արդեն սին, անուրջներն են անդեմ,
Լռությունը իր հին դիմակներն է հագել։

Ու դողում է սիրտն իմ կարոտներից անթև.
Վա՞ղը գուցե վրձնի նոր թևավոր հանգեր։