Երբ անցնի ձմռան երեկոն նիրհած,
Կգա գիշերը՝ զույգ աչքերը բաց,
Կբերի իր հետ շշուկներ հանգած
Եվ ուղեծրից դուրս պրծած երազ...

Երբ իր տիրույթում գիշերը կամաց
Բացի հուշերի դռները փակված,
Գուցե երազը էլ չդիմանա,
Կարծրացած հոգին նուրբ մետաքս դառնա:
Գուցե օդին էլ խառնվի քնքշանք,
Եվ անսուտ թվա աստղերի ճամփան,
Տաղ ու մեղեդի, գույն ու անրջանք
Չատեն մեկ-մեկու և իրար գթան...

Երբ հանգչի ձմռան երեկոն մթնած,
Գիշերը կգա՝ մետաքսը հագած.
Հուշերի գրկից վերադարձ չկա,
Երազի ճամփան թո'ղ երազ մնա...