Իմ "չնկարած" դիմանկարը (նամակի փոխարեն)

Օրը բացվեց սառնության դողով...Ժպիտն էր պակասել...
Մտքերս հանձնեցի քամուն...խնդրեցի՝ հեռու տանել երազի քողը...Խնդրեցի՝ հեռու վանել տեսողությունս փակող հայելիները (որ մեկի մեջ նայում եմ՝ ես չկա՜մ...կա մշուշոտ մի դիմանկար, որը, սակայն, ե՜ս չեմ նկարել...ինքն իրեն եկել, ապրում է իմ մեջ)...
Քամին հրաժարվեց բեռըս կրել...Լռության թիկնոցն ուսերին՝ հեռացավ, իր հետ տանելով ասպետների մասին բոլոր պատմությունները...
Մի պահ ժպտաց արևը...իր տաք շողերով գրկեց իրանըս՝ հավատացնելով, որ դեռ կենդանի են ասպետական վարքագծի կանոնները և հուսալի են առավել, քան երբևէ...Հավատացի արևի ջերմին...Ձմռան համատարած սառնության մեջ այնքան կենսական էր թիկունքս ամրացնող այլընտրանքը...
Հետո... արդեն մի անծանոթ սառնություն էր փաթաթվել ինձ ու կամքիս հակառակ պատմում էր ծուռ հայելիների մասին...Դա հեքիաթ չէր (ես սիրու՜մ եմ լսել հեքիաթներ...)...Սրտիս դողն արագացավ...Սառցե կաղապարը սկսեց իշխել մտքիս, խղճիս, հույզերիս վրա...
Արթնացա երազի դողից...Ժպտում էր օրը...

Ինչ-որ մեկը թակում է դուռը...Քամին է...Բերել է իմ "չնկարած դիմանկարը"...Դողացող ձեռքերով վերցրեցի այն...Արևն էր ուղարկել...Թող ապրի՜ ինձ հետ...

Հ.Գ. Եթե երբևէ նայես այդ դիմանկարին, կտեսնես քեզ, որ ապրում է իմ մեջ..