Տու՜ր ձեռքդ...Ես վախենում եմ մենակությունից...

Աշունը, հավաքած խոստումների "անսուտ" օրագիրը, հեռացավ...

Մոտեցող ձմռան սառը հայացքից տերևները գունատվել են ու մի- մի հարցական դարձել...Նրանք կարծես կախվել են մերկացած ծառերի պարանոցից՝ վերջի՜ն հույսի նման...

   Վաղ թե ուշ մի ամաչկոտ քամի կգրկի տերևների դալուկ 

մարմիններն ու կտանի՝ ձուլելու մոռացության անզուսպ փոթորիկներին...Կմոռացվի նաև այսօրվա աշունը...մեկի 

համար՝ սովորական ու ձանձրալի, մյուսի համար՝ անկրկնելի ու ցանկալի...

   Տերևներն էլ են վախենում...կծկվել են պուրակում ու 

չգիտեն, թե ով կտրորի իրենց...իրենց մարմինը, երբեմնի 

առատ գույներից ծնված՝ այսօրվա մե՜րկ երազները...

Կտրորե՜ն՝ առանց նկատելու հոգու ցավը...Մինչդեռ, այդ 

խորտակվող երազները վաղը դառնալու են պարարտ հող, որտեղ հաջորդ տարի կաճեն հենց իրենց տրորողի 

անփույթ երազանքները...

  Ես վախենու՜մ եմ այլոց երազները տրորող "անհոգի" 
ոտքերից...Տու'ր ձեռքդ...