Աչքերս վաղուց արդեն հաշտ չեն լռության հետ...Երբեմն պակասում է սովորական կամ անսովոր մի աղմուկ...Կյանքի՜ աղմուկը...Իսկ երազները աղմկու՞մ են...

Աստղերը վկաներն են հեռակա երկխոսության...Գիշերը լսում է սրտի զարկերը, հսկում, որ ռիթմերը դուրս չգան ռելսերից...Որ ընթանա անուրջի կառքը...Այն կտանի երկու տարբեր մարդկանց երազները, բայց ոչ՝ նրանց...Ու կծավալվի մի հեռակա երկխոսություն...

Իսկ ինչու՞ են ամենալավ երազները հյուսվում գիշերվա մանրաթելից..Գուցե օրվա զառանցանքից զատված լռությունը մի յուրօրինակ քնքշա՞նք է հաղորդում երազի մետաքսին, իսկ վերում խտացած աստղափոշին հաստատում է նրա որա՜կը...

Նվիրիր ինձ երկնքից քաղած փայլուն մի աստղ...Թո'ղ որ այն լինի ամենափոքրը, ամենահորինվածն ու անկատարը (թեև Տիեզերքում անկատար ոչինչ չկա), բայց կզրուցի ինձ հետ քո՜ փոխարեն...
Գուցե այդժա՞մ աչքերս վերջապես հաշտվեն լռության հետ...