Չգիտեմ անգամ՝ ինչպես դիմացա,
Ինչպե՜ս առանց քեզ ես չխենթացա,
Տարբեր դիմակներ ակամա հագա,
Որ հոգուս վերքը աննկատ մնա...

Ու գլորվեցին օրերն անխնա,
Սակայն դրանից ես չթուլացա,
Գուցե և ուժը հենց դա է, որ կա'
Ապրել, երբ ներկադ շա՜տ է բացակա...

Բացակա չեղար՝ որքան կամեցա.
Որքա՜ն ջանացի տաքն այն մոռանալ,
Որ քո ձեռքերով ծաղիկներ փնջած՝
Նվիրեցիր ինձ, հետո...հուշ դարձար...

Այն ծաղիկները վաղուց էլ չկան,
Պատել է նրանց մի կապույտ եղյամ,
Բայց, միևնույն է, անցյալից հաճախ
Ունկիս հասնում է մի խուլ ոտնաձայն...

Չգիտեմ՝ որքա՜ն դեռ կդիմանամ,
Եվ որքան պիտի ես խուլ ձևանամ,
Որ դիմակները չմատնեն հանկարծ,
Թե դու դարձել ես հավերժ բացակա...