Աշնան վերջ

Չեմ դավաճանում...ասում եմ. "գնա",

Թող երկինք հառնած աղոթքս մնա.

Քո հեռացումով ցավ չի խտանա,

Քո ներկայությամբ խիղճս ծանրացավ...

Ձյունը...թող մաղվի, ուշացել է շատ,

Հոգումս անվերջ կշռաքարեր կան'

Մտքիս թելերից, խղճիցս կախված,

Որ ինձ ճնշում են...լռության նման...

Ճանապարհելիս կլռեմ, հարկավ,

Քո արցունքները հոգիս դարձրին քար.

Ապառաժ չեղա, բայց գութ էլ չկա,

Քարացած հոգով ասում եմ. "գնա՜"...

Թե վերադառնաս' այսպես հետ չգաս...