Աքսորյալը

 

Արդեն չեմ հիշում. այնքան վաղուց էր,

երբ կարոտների դուռը փակեցի.

Այնպես եմ հիշում՝ որքան ջանք էր պետք,

որ ինձ անցյալից լուռ աքսորեցի...

Ոչինչ չստացվեց. ամեն ծագող օր

Նոր տառապանքի օջախներ բացեց,

Աքսորյալ հոգիս՝ մարդկանց անսովոր,

Այդպես էլ կյանքից դասեր չքաղեց...

Չեմ հիշում արդեն՝ եղե՞լ են օրեր,

երբ կարոտների դուռը բացեցի.

Հավերժ աքսորյալ կարծես թե լինեմ,

քանզի անցյալը չի ուզում լռի...