Ամենաանհրաժեշտը...

   Անշնչացել է օրը։ Երկար սպասեց լավ լուրերի կապոցին: Ինչու՞ է դանդաղում ժամացույցի աշխատանքը...

   Ո՛չ, կյանքը չի ընդհատվել։ Այդ մենք ենք կտրել նրա որոշ նրբաթելեր ու դրանցով փորձում ենք կարել ժամանակի՝ մեզ համար ընդհատված կտորները։ Դրանք լեցուն են անծանոթ, բայց սիրելի պատկերներով, խտացած ցավով, ուրիշի՛ ցավով, որը թեև մերը չէ, բայց քամում է՝ մինչև վերջին բջիջը...

   Իսկ կա՞ ուրիշի ցավ...Չգիտեմ...Րոպեները դավաճանում են. չի երևում այն լավ լուրերի կապոցը... Սպասումը խեղդում է կոկորդը... օրվա՛ կոկորդը...

   Ահա՛ ժպիտներ...անծանոթ կերպարները կենդանացան, ժամացույցի կանգնած սլաքները սկսեցին աշխատել, անգամ սուրալ՝ այն բոցավառ ժպիտների ուղղությամբ...Կյանքը հիշեցրեց, որ ինչքան էլ ցավը հեկեկա մեր "ընդհատված" մտաշխարհում, հույսի անգամ բարակ թելերը մեզ կկապեն այսօրվա տագնապին, վաղվա բերկրանքին ու վառ կպահեն երեկվա խամրած լույսը...

   Միշտ էլ այդպես է եղել...Միշտ էլ, թեկուզ ուշացած, չվացուցակից մի փոքր հետ ընկած, բայց բացվել է լավ լուրերի կապոցը՝ օրվա ամենաանհրաժեշտ բաղադրատոմսը...