Հույզերի ծովը

 

Քամվել է օրը խղճի աչքերին,

Մանրացել կյանքը...գրոշ է մի սին...

Արևը ծագեց, չժպտա՞ց արփին՝

Կարծես չի հուզում արդեն ոչ մեկին...

Կարծես ամպել է երկինքը մեր մեջ,

Հույզերի ծովը խեղդում է անվերջ.

Որքան աղաղակ օդում լուռ պարպվեց,

Եվ որքան շուրթեր՝ աղոթքում փակվեց...

Այսքան դառնությու՞ն՝ օրվա ուսերին,

Դժվար է շնչել...չի՜ ժպտում արփին...

Մեկ-մեկ գութ քամենք օրվա շուրթերին՝

Գուցե սպեղանի լինի վերքերին ...