Աշու'ն, սիրա՜ծ աշուն... ես չտեսա անցնող քո գույների երթը, խավարել էր աչքիս մայրամուտիդ ծեսը, արեգակը ուրիշ կրակով էր այրվել, իսկ երկինքը քանի՜ աչքի դուռ չէր փակել...
Դատարկվել եմ վաղուց, դատարկվել եմ այնպես, որ թե հանկարծ դու որոշես կրկին ցավս քամել՝ ոչ մի կաթիլ արցունք, անգամ սմքած կսկիծ էլ չես գտնի իմ մեջ...
Ես չե՜մ ապրում կարծես...մոլորվում եմ անվերջ...
Աշու'ն, սիրա՜ծ աշուն, քեզ չեմ ուզում ներել...այսքան ցավի, այսքան դավի համար թող որ հասցեատեր ես քե՜զ ընտրեմ...
Պատկերներն այս ամեն իմ տանիքն են տարել...այսքան բաց վերքերով ինչպե՞ս, ինչպե՜ս ապրել...
Комментариев нет:
Отправить комментарий