Ո՞վ տեսավ աշնան գույները թախծոտ,

Ո՞վ տարվեց նրա հեքիաթի դողով,

Ո՞վ փակեց աչքը՝ երկնքին կարոտ.

Այս հոգու ցավը կմարի՞ արդյոք...

Այս հոգու ցավը անհատակ է, խոր,

Մրմուռն է նրա պատերը ծակում...

Մի տեսակ անշունչ՝ ամեն բացվող օր

Կյանքի նեկտարից ավար է առնում...

Ո՞վ հետ կբերի գույները բոսոր,

Որ տարավ աշնան խաբկանքը իր մոտ,

Ո՞վ է բուժելու վերքերն այսքան խոր.

Գիտե լոկ Աստված՝ աղոթքն իմ լսող...