Քամին չի լսում, լոկ ինքն է խոսում,

Լռության ձայնը հեռվում է մարում,

Ո՞վ է հառաչում, իսկ ո՞վ՝ աղմկում,

Խլացած մեկին դա չի էլ հուզում...

Այսպես անցնում են օրերը բոլոր,

Սիրո մեղեդին դառնում է մոլոր,

Աստղերը անգամ ժպտում են քամոտ,

Իսկ իմ աչքերին քուն չի գալիս մոտ...