Երեկոյանում է...Արդեն չեմ հիշում, թե քանի տարի և քանի երեկո է, որ քեզանից լուր չունեմ...Դու ամռան նվերն էիր...Հիմա գարուն է...Երբևէ հիշե՞լ ես , թե ինչպես ներխուժեցիր իմ օրերի մեջ և ինչ գույնով վրձնեցիր իմ կարոտի աշխարհը ...Իսկ երբևէ կարդացե՞լ ես իմ այն տողերը, որ քոնն են եղել, բայց դու կուրորեն չե՜ս տեսել դրանք...

Հիմա դու չկաս...Օվկիանոսից այն կողմ մարդիկ և՛ խուլ են և՝ կույր...

Երեկոն լուսնի կիսաբաց շուրթերով ժպտում է ինձ...Արդեն չեմ էլ հիշում, թե ինչի՞ս է պետք այդ ժպիտը և ու՞մ են պետք իմ անհասցե նամակները...

Ինձ մոռացնել տուր և աչքերիդ գույնը...