Հուշերը մրսու՞մ են, չգիտեմ...Իսկ դու գիտե՞ս, թե ինչպես է ճամփա ընկնում արցունքի կաթիլը...հոսում է, բղավում, բայց մենք չենք ուզում լսել, թե ինչ է փորձում նա պատմել...դա խանգարում է մեզ՝ ուրիշի՜ ցավին հաղորդակից լինելը...
Մենք չենք մրսում, երբ ուրիշի ցավն ենք տեսնում...Իսկ հուշերը ցավում են, երբ արցունք է հոսում...նրանց բղավոցը լռությունն է խեղդում...
Ամպերի բեռը ծանրացել է գիշերվա կոպերին...Ժամացույցի թիկ-թակն է միակ սպեղանին...Օրվա մորմոքը մնաց հուշերի թաց ուսին...
Комментариев нет:
Отправить комментарий