Ձմռան խաբկանքը շատ է ուշացել-

Երազանքները կաղում են էլի,

Անուրջի ճամփան կարծես նեղացել
Ոչ մի անցորդի չի ուզում զիջի...

Արևի ջերմը արդեն ուժ չունի-

Հորիզոններն են տանում փակուղի,

Իմ, քո կոչումն էլ այն է երևի,

Որ ձմռան գրկում երազ չմրսի...

Որ սնվի անվերջ խաբկանքով անթել,

Կաղալով անգամ հրաշքներ գործի,

Ու երբ մի անցորդ փորձի մոլորվել-

Իր տաք ձմռան մեջ նրան տուն լինի...