Ջերմության քաղց է, ժպիտի կորուստ,

Այսպես չեն ապրում, խեղդըվում են լոկ...

Արժեզրկվել են բառերը հարուստ,

Չի լցվում արդեն դատարկը հոգու...

Եվ ոչ մի ձըմեռ էլ մեղավոր չէ,

Այսքան աղքատիկ արևի համար...

Իսկ բառերն ի՞նչ են...խեղդվողի ճիչ են,

Որոնք չի լսում և ոչ մի ականջ...

Ձմեռն ի՞նչ անի, ի՜նչ դիմակ հագնի,

Որ մի տեղ գոնե մի ժպիտ փրկի...

Որքա՜ն արև կա խեղդվողի ճիչում,

Որը մեռնում է կյանքի աղմուկում....