Աշու՜ն, իմ թախի’ծ...Դու ինձնից տարար հարազատ մի գույն...ու ինձ տվեցիր առատ տխրություն....
Քո լիությունը բաշխեցիր անսանձ, բայց մի այլ տեսքով, առանց նրբերանգ...Իսկ ես խենթորեն փայփայե՜լ եմ քեզ, քո ամեն գույնը, լույսի թրթիռը, վաղորդյան ցողը, նույնիսկ՝ անկումը իմն եմ համարել...Քո վերջալույսը հույզ է ինձ տվել, արցունքի շիթեր...Փխրուն տողերով մեկնումդ եմ հյուսել, դողացող ափով այտդ եմ շոյել, որ չըկոտրվես...Քո վերադարձին նշան եմ թողել՝ հավատարմության անսովոր մի երգ...
Աշու’ն, իմ կսկի՜ծ...ինձ չես խնայել...Այնպիսի վերք ես հոգումըս բացել, որ մինչև այսօր մխում է այն դեռ...Ճիշտ է, օրերս չես խլել ինձնից, բայց երանգներն ես քերել նրանցից, համ ու բույր խրձել օրերիս միջից, դրանց կարոտն ես լոկ թողել խենթիս...Ապրելու մի ճիչ, որ խեղդվող մարդու հառաչ է գուցե. այսքան ցավի մեջ դեռ ինչպե՜ս ապրել...
Աշու՜ն, իմ "փյունի’կ"...ուզում եմ քեզնով մի պոեմ գրել, քո տաք վերքերում թռիչքս փրկել...Որ ով էլ կարդա տողերս դալուկ, լցվի կորովի մի խենթ սլացքով...
Գեթ օգնիր՝ երգս կիսատ չթողնել, մեկնումից առաջ՝ քո ճամփա՜ն օրհնել...
Комментариев нет:
Отправить комментарий