Ինձ...ի՞նչ էր մնում

Այս մեծ աշխարհում, այս խենթ աշխարհում

Կարոտների բեռն ինձ բաժին ընկավ,

Ու կրեցի ես այն իմ ողջ կյանքում,

Դրանից էր, որ հոգիս համրացավ...

Եվ հորինեցի հեքիաթներ բազում,

Ու խաբկանքներով միտքս բթացավ,

Երբ ինձ մոռացան, լացեցի թաքուն,

Իսկ կորուստները հաշվեցի անձայն...

Քիչ բաժին հասավ, մնացի ես լուռ,

Շատը` կիսեցի, ինձ պետք չէր այդքան,

Ուրիշի ցավից էլ դարձա անքուն,

Աչքերիս լույսը պակասեց անգամ...

Բայց խենթ աշխարհը ավելի անգութ,

Նոր կարոտների հանգրվան դարձավ։

Եվ ինձ` ճամփորդիս, էլ ի՞նչ էր մնում.

Կրելով բեռն իմ` իրոք ամրանալ...