Տողատակում

 

Տարրալուծվում է կարոտը մթում,

Երբեմն մարում, հաճախ` առկայծում,

Աստղերը նայում, աչքով են անում.

Կարոտն իրենցից ԴԱսեր է քաղում...

Դա սեր է գուցե, որ երբ միանում,

Այլ իմաստով է տողերում շարվում,

Իսկ տողատակում հոգին է շիկնում,

Հույզերի ծովից անվերջ փոթորկվում...

Աստղերը վերից հանկարծ խենթանում,

Իրենց շիկնանքի տողերն են հաշվում,

Կարոտի աչքից դա չի վրիպում,

Մթում սիրո նոր դասեր է սերտում...