Ինչու՞ ...

Երբ բազմակետերն են խոսքերին հաղթում,ոչինչ չի մնում հարցնել...Այնպես կքայլեի ստորակետի ձեռքը բռնած,որ նա էլ քո ձեռքը չթողներ ...

Դու էլ քայլեցիր,բայց կոտրված ապակիների վրայով...չնկատեցիր,որ իմ սիրտն էր քո ոտքերի տակ....Չվնասվեցի՜ր ...Այսօր իմ սիրտն է կրում քո քայլերի սպիացած հետքերը...

Ոչ մի կետադրական նշան չի կարող պաշտպանել երազի տունը,երբ այն փլվում է մի բութ հարվածից...

Որքա՜ն կուզեի երկարացնել անուրջի թելը,բայց այն կտրվեց կառամատույցում, երբ գնացքի շչակը շեշտեց մեկնումի վերջակետը,իսկ ես ուժ չունեցա ձգել այդ թելը...մենակ չէի կարող...

Հիմա էլ չեմ կարող...դրա համար դիմում եմ բազմակետերի օգնությանը....Նրանք ինձ փրկում են հարցականներից...