Երբ ընկնի վերջին տերևը աշնան ՝

Գուցե աղմկի արահետն անձայն...

Գուցե եղյամե՜ն աչքերը հոգնած,

Երբ էլ չտեսնեն անուրջը սիրած...

Երբ մարի վերջին մեղեդին աշնան՝

Օրը կունենա մի նոր երգարան...

Գուցե թափառեն ակորդներն օտար՝

Մինչև կգտնեն հոգու հանգրվան...

Երբ ունկիդ հասնի հեռվից ոտնաձայն ՝

Դա ձմռան մուտքն է,ընդունիր նրան...

Գուցե բերում է այն նո՜ր անրջանք,

Ճերմակ արահետ...դու քայլիր անձայն...

......................................................................................

Ոտնահետքերը թե ուր կտանեն՝

Դա գիտի միայն կածանը ձմռան...

Միայն քալելիս զգո՜ւյշ կլինես՝

Հողում քնած է երազը աշնան...