ՀԱՎԵՐԺ ԽԵՆԹՈՒԹՅՈՒՆ

Տարիները ինձ չեն փոխել բնավ,

Նույն թափառական հետախույզն եմ ես.

Որքան զննեցի աշխարհը, մարդկանց,

Այնքան հեռացա նրանցից ասես...

Այնքան հասկացա տարիների հետ,

Որ արև, լուսին միմյանց չեն հարում,

Որ պաղն ատում է կրակին հավետ,

Եվ բևեռներ կան` երբեք չեն հատվում...

Սերը կարող է պտուղ չբերել,

Ատելությունը` սեր չճաշակել,

Որքան էլ ժպիտ դեմքին նկարես`

Տխուր աչքերը փոխել անզո~ր ես...

Անզոր ես նաև վարագույր քաշել

Ու քեզ աշխարհի հոգսերից զատել,

Մնում է` ձուլվես նրա ընթացքին,

Կարծրացնես այնտեղ երկաթյա հոգի....

Մնում է` ձուլվես տարիների հետ,

Դառնալով նրա զարկերակը բաց,

Լինել հետախույզ, լինել հավերժ խենթ`

Հոգուց կրակներ բաշխելով մարդկանց...