ԵՐԿԴԵՄ ՀՈՒՇ

Մաղվում է անվերջ ձմռան հեքիաթը,

Նստում հուշերիս տանիքի վրա,

Նրա փաթիլից պոկված երազը

Ջրվեժում է իմ կարոտը հիմա...

Երազ ու փաթիլ ձուլվել են իրար,

Դեռ չեմ հասկանում` որն է իրական,

Որին էլ երբ որ դիպչում եմ հանկարծ,

Դառնում է տեսիլք, ցնդում է... չկա...

Իսկ երբ փորձում եմ երազում զգալ

Տաք սառնությունը` շուրթերըս այրած,

Նույն այդ երազը դառնում է ներկա,

Ամպում հուշերիս տանիքի վրա...

Բայց ես չեմ հոգնում ձյունող հեքիաթից,

Չեմ հոգնում նրա երկդիմի խաղից...

Այն իմ կարոտի ջրվեժն է սնում,

Նրա հայելում երկդեմ հուշ դառնում...