Երբ դու հեռացար, ձյունը շարունակվեց…Հասկացա, որ այդ դու էիր շարունակվում` ձյան տեսքով…Այս անգամ
այն
առատ
էր
ու
մեծ
փաթիլներով…Հպվեց
ինձ
իր
տաք
շուրթերով
ու
ականջիս
շշնջաց
տողեր`
ավելորդ
հնչյուններից
պարպված
թափանցիկ
տողեր…Կարծես
դա
հենց
այն
մեղեդու
շարունակությունն
էր,
որով
բացել
էիր
իմ
առավոտվա
վարագույրը…
Այս անգամ այն ուներ տխրության շղարշ…Ձմեռն իր սառցե թագավորության պաղ գույները
մոռացել
էր
լուսաբացին
իր
հետ
տանել…Ես անգամ
շոշափեցի
նրա
մահաշունչ
երակները…
Փախուստի
դիմեցի
այնտեղից…
Բացեցի այն պատուհանի փեղկերը, որտեղից դու ես միշտ ժպտում ինձ…Չսխալվեցի…դու այնտեղ էիր ու ինձ համար նոր մեղեդիներ էիր ձուլել, իսկ պատուհանի գոգը իմ սիրած ծաղիկներով զարդարել…
Միայն դու ես կարողանում իմ օրվա կապույտ զարկերակը լսել…Երբ շնչառությունըս կարգավորվեց, դու արդեն
քո
պատուհանից
ինձ
ժպիտներ
չէիր
ճառագում…
Բայց ԴՈՒ չընդհատվեցիր…շարունակվեցիր ձյան տեսքով,
որն
այս
անգամ
կապու~յտ-կապույտ
էր…
Комментариев нет:
Отправить комментарий