ԺԱՆՅԱԿՎԱԾ ԿԱՐՈՏ

Մտքով երկար եմ հաճախ թափառում,

Մտքով աստղային ուղին եմ հատում,

Միտքըս հեռվում է կարոտըս փնտրում,

Կարոտիս հասցեն հեռվից է ձայնում...

Ոչ ոք չգիտի` ինչու եմ թևում,

Ինչու եմ հանկարծ վայրէջքում լռում,

Ոչ ոք չի տեսնում, որ մի հին կարոտ

Կիսում է կյանքըս, տանում է իր մոտ...

Բայց այդ կարոտն էլ իր տունը չունի,

Միայն թաց աչքեր ու զույգ ձեռք ունի,

Որով հաճախ է կոպերըս փակում

Ու պարանոցիս ժանյակներ հյուսում...

Այդ ժանյակները աստղեր են դառնում,

Հույսիս ճեմուղին լույսով լապտերում

Ու ինձ խոստանում, որ դեռ երբևէ

Երկու լուռ կարոտ իրար կգտնեն...