Ես իմ ողջ կյանքում ատել եմ գիշերը...Բայց դու ստիպեցիր սիրել այն...Եվ ես ցանկացա  նաև ցերեկըս գիշեր դարձնել ...Իսկ գիտե՞ս` ինչո՞ւ...Գիշերն իմ սփոփանքը դարձավ, նրա աչքերում ես չխճճվեցի, հեշտությամբ գտա քո պատկերը...Այն իմ կարոտները հավաքեց ու երազների բուրվառի ներքո ինձ հրամցրեց...

Գիշերն իմ մենությունը սփոփեց...Գիշերն իմ կարոտախտը մեղմեց...Եվ իմ հույսը ծլեց գիշերվա հողում...

Իսկ կարոտներըս վերջապես հասկացան, որ կարևոր չէ քեզ ունենալ կողքիս...Կարևոր է, որ քո սիրտը բաբախի հեռվում, թեկուզ`...ուրիշի~ համար...Գուցե սա անհասկանալի ու տարօրինակ երջանկություն է, բայց սա իմ ընտրած երջանկությունն է...

Եթե քեզ երբևէ երազ փոխանցելու լինեմ, կդիմեմ գիշերվա օգնությանը...նա հավատարիմ է, կարողանում է գտնել ճիշտ հասցեատիրոջը...

Ես սիրեցի գիշերը քո միջոցով...