Երբ փորձում եմ որևէ պատկեր կենդանացնել, դիմում եմ գրչի օգնությանը ... Այսօր այն դանդաղում
է
... Մտովի
նամակ
կգրեմ
ու
կծրարեմ
արևամուտի
շողերով
...
Ամիսներ առաջ մի հետաքրքիր կծիկ էի գտել...դրանից ինձ համար երազ հյուսեցի ...Այն իմ բերկրանքը դարձավ ...Տարվա բոլոր եղանակները համտեսեցին նրա ժպիտը, իսկ աստղերն իրենց աստղափոշին շռայլեցին, որպեսզի այն պահպանի իր փայլն անգամ այն ժամանակ, երբ փայլելը շատ դժվար էր ...Ես լուսնին գիշերը խնդրում էի` լուսավորի իմ երազի ճամփան, իսկ լուսաբացին արևին էի թախանձում, որ չկուրացնի նրա աչքերը, դրանք պահպանի ինձ համար ...
Այնքան խճճվեցի իմ հյուսած տեսիլքում, որ ...կուրացա ինքըս ...Իսկ երբ փորձեցի ձեռքըս մեկնել գրչին, որ վերակենդանացնեմ երազիս պատկերը,
չգտա
ճերմակ
էջեր
...Մթություն
էր
...Ես
կուրացել
էի
իմ
իսկ
հյուսած
երազի
փայլից
...
Մտքով գտա արևամուտի շողերը, ծրարեցի իմ տողերը ու հանձնեցի նրան ...
Բոլոր երազներն էլ հյուսված են նուրբ կամ կոպիտ անտեսանելի թելերից ...կամ արագ կտրվում են, կամ էլ` հյուսողին խճճում սարդոստայնի պես ...
Լուսաբացին կսպասեմ արևածագին, բայց ոչ` իմ նամակի պատասխանին ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий