Այսօր ուզում եմ զրուցել քեզ հետ լիալուսնի միջոցով...Հիշում ես, մենք հաճախ էինք քայլում աստղային համայնապատկերով ու նաև հանգրվանում լուսնային կայարանում...Մեր ոտքերը լուսնոտ էին, իսկ զրույցները` լուսնահամ...Բայց մենք ավելի շատ լռում էինք, քան` հնչյունների օգնությանը դիմում...Լուսինն էր թարգմանում մեզ և թարգմանում...մեզանից լավ...Այն այսօր էլ է նույնն անում...

Երբ փորձեցի մտովի հիշել քո դեմքը, նա իր փոշով փակեց աչքերս...Հասկացա,որ հիշել պետք չէ այն ժամանակ, երբ իրականությունը կողքիդ է...Իրոք, երբ լուսնափոշին անցավ, հայացքս պարզվեց...Դու այնտեղ էիր, իմ պատուհանից դուրս, խտացած էիր լիալուսնի մեջ, որի հետ կարծես << հավերժաբար > եմ զրուցել ես...

Ինձ ոչինչ չէր մնում անել, քան` փակել աչքերըս ու շարունակել իմ լուսնային ճամփորդությունը...