Լռությանն ասի՝ դարձիր ինձ ընկեր,

Էլ չունեմ կարծես թռիչքի թևեր,

Ինձ անկումների փոշին է խեղդել,

Կուզեմ քո ուսին գեթ փոքր ննջել։

Այս հողաշխարհը,նա էլ է հոգնել,

Խուլ տագնապներից՝ամենուր հետքեր,

Մարդու կոչումը ինքն իրեն լքել,

Բնազդներին է հռչակել մեծ տեր։

Այնքան աղմուկ կա այստեղ ու այնտեղ,

Որ լսելի չէ թրթիռը անկեղծ,

Բարձր է զրնգում ոսկին ամեն տեղ,

Սերն ու կարոտը մանրուք են դարձել։

Լռությանն ասի՝ զրուցիր ինձ հետ,

Բացիր թռիչքի մի նոր արահետ,

Երբ անկումների փոշին ես թափեմ,

Քո զարկերակի ճախրանքում կապրեմ....