Իմ կարոտի միջով ժպիտներ են ծաղկել,

Արցունքներ են թացվել իմ կարոտի ճամփին,

Իմ կարոտի աչքը միշտ էլ բաց է եղել՝

Հավքեր կային թռչած... մի օր պիտի գային....

Իմ կարոտի թևով աշխարհներ են անցել,

Ու դարեր են ապրել իմ կարոտի ուսին,

Բայց շուրթերը երբեք աղոթքում չեն մարել՝

Սպասումը անգամ իջավ մի օր ծնկի...

Իմ կարոտի երգով խենթ տողեր են բացվել,

Ու գույներ են ձուլվել օդի լոկ հպումից,

Իսկ երբ դատարկ օրվա զառանցանքն է հնչել՝

Փոթորկվել է մեկից իմ կարոտի քամին...

Իմ կարոտի հոգին երբեք չի նվաղել,

Ու չի նեղվել հասած բաժանումի լացից,

Արցունքները սրբել, ժպիտ է բաժանել՝

Գուցե մի օր հասնի այն հեռավոր հավքին...