Օրը մոտենում է իր ավարտին...Ես այդպես էլ չսիրեցի վերջակետները...Ինչ որ անօտարելի մի թախիծ ուզում է խառնել օրվա խորհուրդը...Ես այն լցրել եմ քո՜ տառերով...

Մի ժամանակ քո անունն էր իմ նոր օրվա զարթուցիչը, ինձ ջերմացնող հոգու կանչը, իմ զնդա՜նը,  Երկինք սահող աղերսանքը...

Հիմա կարծես նոր օր չունեմ...ունեմ միայն ավարտին մոտեցող ևս մի պտույտ՝ քո անվան շուրջ...

Ինչ որ անօտարելի թախիծ իմ տուն է մտել ու ինձ գրեթե իր հետ է ձուլել...Իսկ ես կորցրե՜լ եմ օրվա խորհուրդը,  կորցրել եմ նաև այն գաղտնագիրը, որը բացում էր լոկ քո՜ անունը ...

Հիմա այն կարդում եմ լուսնի շուրթերին...Մոռացնե՜լ տուր վերջապես այս պտույտը սին...